Waarom Israël vrijdagochtend Iran aanviel

Vrijdagochtend, vlak na zonsopgang, lanceerde Israël een gerichte militaire aanval diep in Iraans grondgebied. De operatie, die al lang in de maak was, werd veroorzaakt door een dramatische verschuiving in Teheran nucleaire programma. Tevens een groeiend besef onder Israëls militaire leiderschap dat de tijd van afwachten simpelweg verstreken was.

Iran had een kritieke drempel overschreden. Inlichtingenrapporten toonden aan dat het regime voldoende uranium had verrijkt om ongeveer 15 kernkoppen te produceren en actief tests uitvoerde. Het tempo, de omvang en de intentie waren veranderd. Wat ooit in abstracte termen werd beschreven — potentieel, vermogen, intentie — was inmiddels operationele realiteit geworden.

Deze verschuiving gebeurde niet op zichzelf. Deze ging gepaard met toenemende tekenen dat Iran geavanceerde wapens en strategische begeleiding overdroeg aan zijn bondgenoten, met name Hamas en Hezbollah. Recente ontdekkingen in Gaza omvatten componenten en materialen die direct wezen op Iraanse steun, inclusief coördinatie voor aanvallen op meerdere fronten. Teheran was niet alleen bezig met het bouwen van een bom; het was bezig het maken van een plan.

Volgens hoge militaire bronnen werd de operatie goedgekeurd toen een paar elementen samenkwamen: de versnelling van het nucleaire programma en het tastbare bewijs van Irans samenwerking met hun bevriende regionale oorlogshaarden. De tijd werd steeds korter. Vanuit het perspectief van degenen die de aanval planden, was dit het laatste moment om te handelen voordat Israëls operationele voorsprong zou afnemen.

Het doel was niet om Irans nucleaire project in zijn geheel uit te schakelen. Niemand binnen de IDF gelooft dat dit mogelijk in één klap. De missie was ontworpen om te vertragen, te verstoren en te signaleren — zowel naar Teheran als naar andere toezichthoudende hoofdsteden in de regio.

Deze keer is er echter een groeiend besef dat wat volgt misschien niet op eerdere aanval- of verdedigingsrondes lijkt. Het kan langer duren. Het kan dodelijker zijn. Israëlische functionarissen bereiden zich voor op een breder conflict — een situatie die zich over meerdere fronten zou kunnen ontvouwen, van Libanon tot Jemen tot Syrië en Gaza. Het Home Front Command heeft de protocollen al aangepast. Ondergrondse parkeergarages zijn open. Trappenhuizen worden niet langer als veilig beschouwd. Versterkte kamers en schuilplaatsen zijn de nieuwe minimumstandaard.

In tegenstelling tot eerdere confrontaties, waarbij de afschrikking werd hersteld door een snel vuurgevecht, voelt het huidige moment anders. De inzet is hoger. De foutenmarges zijn kleiner. En het risico op een verkeerde inschatting — aan beide kanten — is echt.

Deze operatie markeert het begin van een nieuwe fase — niet alleen militair, maar ook strategisch. Irans ambities zijn niet langer hypothetisch. Het gevaar is hier en echt, en de keuze was tussen voorbedachtheid en spijt.

Jarenlang hebben Israëlische leiders gezegd dat ze Iran niet zouden toestaan ​​een nucleaire kernmacht te worden. Vrijdagochtend werd dat beleid getest. En deze keer deed Israël dat niet knipperen. (JPost/VFI News)

‘Heer onze God, we vragen U om Israël te beschermen tegen alle bedreigingen en haar leiders wijsheid te geven bij elke militaire en strategische beslissing. Moge Uw hand het land en zijn bevolking beschermen in deze tijd van toenemend gevaar. In de Naam van Jesjoea bidden wij. Amen.’